Ik loop er elke keer weer tegenaan.
Ik zit nu bijvoorbeeld in een loopbaantraject waarin ik ga kijken wat ik wil, wat mijn kwaliteiten zijn, naar wat voor beroepen ik neig en of ik op de goede plaats zit, wat ik nodig heb om nog meer dan 30 jaar met plezier mijn vak te kunnen uitoefenen. Hiervoor moet ik natuurlijk verschillende opdrachten maken waarbij ik naar mezelf kijk en die wil ik natuurlijk heel goed maken. Niet voor mezelf hoor, nee, want ik heb de opdracht gekregen en dan wil ik natuurlijk niet horen dat ik het niet goed gedaan heb, want dan ben ik niet goed.
Eerst moest ik een biografie schrijven. Hierin moesten positieve, negatieve en neutrale ervaringen verwerkt worden. Na een paar weken schrijven en honderd keer twijfelen of het zo is als het moet zijn, toch maar de opdracht verstuurd. En dan in de mail nog wel maar even aangeven dat het vast niet goed is en dat ik het natuurlijk kan aanpassen als het niet goed is.
Of als ik na het gesprek over de biografie de opdracht krijg dat ik nog eens moet kijken naar de biografie en moet kijken of ik nog dingen zie die me opvallen, dat ik dan alleen maar kan denken tijdens het lezen: 'Er moet me iets opvallen, want dat is de opdracht...' En als ik niks zie, dan ben ik natuurlijk niet goed.' Als ik dan maar ga mailen dat ik er echt niets in zie (het klinkt wel heel zielig als je niks in je eigen biografie ziet...:-), dat ik dan dus ook zeer sterk het gevoel heb dat ik het fout doe en dat ik dus niet goed ben.
Of je moet/wilt een cadeautje kopen voor iemand, voor een verjaardag, geboorte of zomaar. Je hebt wel een idee wat je wilt kopen voor die persoon en daar sta je dan in de winkel. Eigenlijk is het maar heel stom, wat je van te voren bedacht hebt en die ander vindt het cadeau vast niet leuk. Je moet iets anders zoeken. Je loopt nog tien rondjes door die winkel en blijft bij verschillende dingen besluiteloos staan. Een andere winkel dan maar, want hier vind je toch niks. Je vindt iets, dat vindt de ander vast erg leuk. En een paar meter verder ben je er dan weer van overtuigd dat die ander het vast heel saai vindt, of vast al heeft, of onzinnig vindt. Toch maar terug naar die eerste winkel, want je moet toch bij je eerste idee blijven, want dat is meestal het beste toch...? En weer sta je met je eerst idee in je hand, maar je twijfelt. Toch maar niet. Uiteindelijk vier winkels verder sta je met een cadeau in je handen. Je kon het nu echt niet meer uitstellen en je kan ook echt niet met lege handen aankomen. Je hebt zeer sterke twijfels of die ander dit echt wel leuk vindt en je doet je best om jezelf te overtuigen van het feit dat het gaat om het idee en het gebaar en niet om wat het is, maar diep van binnen blijft dat stemmetje roepen dat het vast een stom cadeau is en dat die ander het vast niet wil hebben. En als het cadeau niet goed is...., dan doe je het niet goed, dan stel je de ander teleur.
Je kan je voorstellen dat ik cadeau's kopen lang van te voren voorbereid en als ik het kan voorkomen ze liever niet koop. Het heeft niks met jou te maken....
En ach, het komt eigenlijk altijd goed. De biografie was prima, althans, dat denk ik, want ik hoefde het niet opnieuw te doen. Ik vermoed dat mijn mail over de herziening van mijn biografie ook niet in foute aarde valt en dat ik hoogstens tips krijg om er op een andere manier naar te kunnen kijken en met die cadeautjes komt het meestal wel goed. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die me vertelde dat het een stom cadeau was. Dat hebben ze misschien wel gedacht, maar niet met mij gedeeld. Misschien moet ik dat stemmetje op de achtergrond wat vaker een oplawaai geven zodat het z'n mond houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten